سهـــم من شاید از زندگی همین باشد ...

همین انتظار ...

همین لحظه هایی که پشت پنجره غبار گرفته از خاطراتم،

به امید دیدار تو گذشت .

همه ثانیه هایی که برای دیدنت به شمارش گرفتم ؛

باران هایی که بدون حصار چتـــر بر سرم هوار شدند ...

سهم من شاید همین کوله بار تنهایی ست ،

کوله باری که همیشه بر دوشــم سنگین است و وجودم را به غایت برده ست

تا شاید روزی ... جایی ... کسی ...

کوله بار آرزوهایش را پشت سر جا بگذارد و نصیب من شود ...

آه چقدر دلگیر است برایم این روزهــا ...

قدر تمام دنیـــا دلم گرفته ؛

قدر تمام داغ هایی که بر دلم مانده ...

قدر تمام بی کسی ها

دلم گرفته ...

تمام میشوم نرو سکوت میشوم؛ بمـان

هجوم دوری تو را سوال میشوم؛ بخوان

ستاره های بی تو را پگاه میشوم؛ بمان

شب از بـرای دیدنت نـگاه میشـوم؛ بخــوان

خـزان به قلب پاک تو بهــار میشـوم؛ بمــان

میان دست های تو مهار میشوم؛ بخوان

بـرای بی قـراریـت قـرار میشـوم؛ بمــان

به خاطرات تـلخ تو شرار میشوم؛ بخوان

[سایــه]

پشت هـر پنجــره دیــوار؛ دلـت می آیــد؟!

مـن و تنهــایی و تـکـرار ؛ دلـت مـی آیــد؟!

تـو فقط سعـی بر آنـی که مسـافـر باشی

چشــم من در پی اصــرار دلـت می آیــد؟!

مـن کمـی تلــخ، مـرا خـط بـزن از زنـدگیـت

جـای مـن فـاصلـه بگـذار ، دلـت مـی آیـد؟!

مـن کمی تلـخ، کمی شاعـر عاشـق پیشه

بـر مـن ایـن تلخـی بسیـار؛ دلـت می آیـد؟!

آه! سخت است مخواه این که بگویم که برو

کـه خـداونـــد نگهـــدار ؛ دلــت مـی آیــــد؟!

پشت هـر پنجـره لبخنـد و غـزل زیبــا نیست

پشت هـر پنجــره دیـوار، دلـت می آیـــد؟!!!

بی تو ؛

با تمام مردم شهر غریبه شده ام ...

فراموشی تمام دنیای خیالم را فراگرفته،

از کنار تمام عابران شهر میگذرم...

بی نگاه... بی احساس...

بی تفاوت ...!

گویی به اشتباه به این دنیا فرستاده شده ام

کاش میشد گذشت؛

از تمام آدم ها، پل ها، پیاده روها، جاده ها...

و دنیا را تنها با تو زیست

چشم در چشم...

شانه به شانه...

دست در دست...

اما افسوس!

افسوس که از تمام تو؛

ندایی بیش در قلبم باقی نمانده ...!

                                 خانه ای دارم کوچک

                                   و دلی

                                   که در آن

                                   پنجره ایست

                                                                   پرتنهایی و شب

                                                                   همه جا خالی عشق ...

                                                                   دلم آزرده این تنهاییست ...

                                                                    از کجا می توان

                                                                                                             یک سبد عاطفه

                                                                                                             در وسعت دل ها پاشید ؟1

                                                                                                             غم بی عاطفگی

                                                                                                            همه را خواهد کشت ...!

به چشمای خودت قسم

دیگه بهت نمی رسم

وصال تو خیالیه

وای که دلم چه حالیه

یادت میاد بهارمون

دلای بی قرارمون

قایم شدن تو کوچه ها

دور از نگاه بچه ها

بازیای عروسکی

آخ که چه حیف شد کودکی

یه کم برس باز به خودت

می خوام بیام تولدت

اونوقتا اینجوری نبود

راهت به این دوری نبود

حالا که عاشقت شدم

نیستی دیگه مال خودم

پاییز چه فصل زردیه

عاشقیم چه دردیه

گم شده باز بادبادکم

تو نمی یای به کمکم ؟

می خوام دستاتو بگیرم

تو بمونی من بمیرم

عاشقی ام نوبتیه

آخ که چه بد عادتیه