عقربه های دل بی هدف از پی هم میگذرند،

ساعت ها، دقیقه ها...

و من هم گام می شوم با تیک تاک غریبانه ای

که هل می دهد مرا رو به سمت آفتاب...

آدم ها را می گذرم

کنارشان می نشینم

می خندم، می خندند

سکوت می شوم، می شنوند

حرف می زنند، می فهمم

خط به خط عبور می کنم خانه ها، خیابان ها را

جای دستانم عوض می شود میان دست هایی از جنس آشتی

و می نوشم، گرم ... محبت نگاه هایی را که سرد نیستند... تلخ نیستند... دور نیستند!

لبریز می شوم از احساس

خانه را روانه می شوم به قصد معبدگاهی همیشگی

خوبم، خوبِ خوب... اما کمی مبهم، اما کمی خاموش!

شب از راهی دور فرا می رسد

و نگاهم به رسم عادت می گذراند آسمان را از پی ستاره ای

سر می روم از ثانیه ها

دیگر نه دستی در دستانم و نه نگاهی در نگاهم!

تمام، تو می شوم... آن جا که تمام می شود دنیا برای احساسم

ساعت دل کشاکش عقربه ها را برای تلاقی با هم، در توقف گاه نهایی دچار می شود...

زمان می گذرد،

من و پنجره و نگاه و یک آسمان تو...

و عقربه ها پیروز می شوند نبرد را

زمان می ایستد به احترام ایستگاه آخر

و من میهمان دلتنگی شبانه ای می شوم که تو میزبان با وفای آنی

و مسبب تک تک خاطرات بی گناه!

چشمانم را می بندم و مرورت می کنم،

آن جا که سکوت می شوم و میفهمی!

نگاه می شوم و می خوانی

مهر می شوم و محبت می شوی

دل می شوم و محرم می مانی!