*❤*دختــران دریـــا*❤*به وبلاگ ما خوش آمدید ... |
آخرین مطالبلینک دوستانپیوندها
سایت آوازکطراح قالب: آوازک |
"پررنگترین" خاطره هایم را بر "كمرنگیِ" حوصله یِ این روزهایم می چسبانم و ته نشین آخرین لبخندها را درعمق دریایِ غم نگاه می كنم و دست می كشم بر آن شاید حل شد به این " گمان" كه دنیایم بهتر شود پنجره ها را می بندم به روی نسیم كه "كوله بار غصه" دارد و در خیالم "دانه های سپید" شادی را از پشت این قاب شیشه ای می شمارم می ترسم ....حتی از سایه ام .... دلم عجیب برای یك شادیِ بی دلیل ....تنگ است كاش كمی مرا بفهمی ...
نگران دلتنگی هایم نباش
عشق را چگونه می توان نوشت ... ؟
حسین پناهی
من ترانه هایم را قاب می کنم... با سنجاق تنهاییم ؛ به گوشه ای می آویزم ، تا تو بخوانی... اگر خواندی ، فقط لبخند بزن... لبخند تو ؛ هر لحظه اش ، یک عمر سرزندگیست... تو فقط بخند... برای من ، ایـن تمــام زنــدگیــست...
من دلم می خواهد ساعتی غرق درونم باشم!! عاری از عاطفه ها... تهی از موج و سراب... دورتر از رفقا... خالی از هرچه فراق!! من نه عاشق هستم ؛ و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من... من دلم تنگ خودم گشته و بس...!
هر چه می روم ... با گمان رد گام های تو گم نمی شود ...! راستی ... در میان این همه اگر ، تو چقدر بایدی ؟!!!
چه بی تابانه می خواهمت ای دوریت آزمون تلخ زنده بگوری چه بی تابانه تو را طلب می کنم بر پشت سمندی گویی نوزین که قرارش نیست و فاصله تجربه یی بیهوده است بوی پیرهنت اینجا و اکنون کوه ها در فاصله سردند دست در کوچه و بستر حضور مانوس دست تو را می جوید و به راه اندیشیدن یاس رج می زند بی نجوای انگشتانت فقط و جهان از هر سلامی خالی است
احمد شاملو
از همان ابتدا دروغ گفتند!
مگر نگفتند که "من" و "تو" ، "ما" می شویم؟ پس چرا حالا "من" این قدر تنهاست از کی "تو" این قدر سنگ دل شد؟ اصلا این "او" را که بازی داد؟ که آمد و "تو" را با خود برد و شدید "ما"! می بینی
قصه ی عشق؛
فاتحه ی دستور زبان را خوانده است ...!
هنوز گاهی میان آدم ها گم می شوم
باران می بارد و من بی اختیــار یاد درس لطیفـــ هفت سالگی افتادم آن مرد در بـــاران آمد...آن مرد آمد امــــــا او نیامد ! تــــــــو نیامدی ... اصلا قرار نبود که بیایی _و چــــه زیبا می شود وقتی کسی بیاید که قرار نیسـتــــ_
شیشه ی عطر بهار، لب دیوار شکست ...
هنوز هم دلم تنگ مے شود
جهـــ ان در اول دایـــ ـــره بـــ ــود
امـروز با همه ی دنـیا قهرم ...
نگران نباش، " حـال من خوب اســت " بــزرگ شده ام...
که این فاصــله ی کوتـــاه، بین لبخند و اشک نامش "زندگی ست" که دیگــر دلم برای "نبــودنـت" تنگ نشــــود. راستی، دروغ گفتن را نیز، خوب یاد گرفتـه ام...!
صدایت از کدام سو می آید
که خواب من
پر از رقص نیلوفر است ؟!
طنین قدم هایت
از کدام فصل می گذرد
که اکنون
ستاره های برفی خاموش
صبح سپید را
به فتح گنجشکان باغ
تهنیت می گویند ؟!
گام بر سپیده بگذار
صبح های مه آلود فصل را
گذر کن
با زبان گل های نیلوفری سخن بگو
که شهر
در جامه ی سپیده ی خویش بیدار است ...
باران می آید ... باران مثل چشم های من خیس خاطره است ... راستی آسمان از چه دلگیر است؟! از یک خاطره بغض آلود ؟ یا آرزویی محال !؟
دلم کار دست است .... خودم بافتمش ...! تارش را از سکوت ... پودش را از تنهایی ... همین است که "خریدار" ندارد ...
آرزوی دانه کوچک دانه کوچک بود و کسی او را نمی‌دید. سال‌های سال گذشته بود و او هنوز همان دانه کوچک بود.
داستان دلقک!
مرد ادامه داد و گفت: از این زندگی خسته شده ام، از این دنیا بیزارم ولی نمی دانم چه باید کنم، نمی دانم غم هایم را پیش چه کسی مداوا کنم ...
من آمده ام ... از بادیه های صمیمی آفتاب ، پنجره را باز کن... به دل بنگر که آنجا مغاک قدیمی عشق است ...
حس سفید و خاکستری شدن اینجا!
مرد زمزمه کرد : خدایا با من صحبت کن و مرغ دریایی آواز خواند ، اما مرد نشنید ... پس مرد فریاد زد : خدایا با من حرف بزن، آذرخشی در آسمان غرید ، اما مرد متوجه نشد ... مرد اطرافش را نگاه کرد و گفت : خدایا اجازه بده ببینمت و ستاره ای به روشنی درخشید اما مرد آن را ندید ... و مرد فریاد زد : خدایا به من یک معجزه نشان بده، و یک زندگی متولد شد اما مرد باز هیچ ملاحظه ای نکرد ... پس مرد در یأس و ناامیدی گریست و گفت : خدایا مرا لمس کن و اجازه بده بدانم که این جا هستی، و باز خدا پایین آمد و مرد را لمس کرد و کنارش نشست اما مرد با عصبانیت بال های پروانه را شکست و در حالی که خدا را درک نکرده بود به راه خود ادامه داد چرا که فاقد روح دیدن و لمس کردن خدای همیشه در کنارش بود ...
من نمی دانم و همین درد مرا سخت می آزارد که چرا انسان، این دانا این پیغمبر در تکاپوهایش، چیزی از معجزه آن سوتر ره نبردست به اعجاز محبت، چه دلیلی دارد؟ چه دلیلی دارد که هنوز مهربانی را نشناخته است؟ و نمی داند در یک لبخند، چه شگفتی هایی پنهان است! من بر آنم که در این دنیا خوب بودن – به خدا – سهل ترین کار است و نمی دانم که چرا انسان، تا این حد با خوبی بیگانه است ... و همین درد مرا سخت می آزارد ...!
روح گاهی
بیائیم نخندیم . . .
بیائیم نخندیم . . .
ادامه مطلب
«زندگی«
»زندگی »دفتری از «خاطره هاست«
خاطراتی شیرین
خاطراتی مغشوش
خاطراتی که زتلخی رگ جان میگسلد...
ما زاقلیمی پاک
که بهشتش نامند
به چنین رهگذری آمده ایم.
گذری «دنیا» نام
که ز «نامش» پیداست
مایه ی پستی هاست.
ما زاقلیم ازل ناشناسانه بدین «دیْر خراب» آمده ایم
چو یکی تشنه به دیدار سراب امده ایم
ما در آن روز نخست
پاک و تنها بودیم
خبری از زن و معشوقه و فرزند نبود
یک زمان میدانستیم
پدر و مادر و معشوقه و فرزندی هست
خواهر و همسر دلبندی هست...
«زندگی »دفتری از «خاطره هاست»
خاطراتی که زتلخی رگ جان میگسلد...
 ادامه مطلب
 تنها، تنهایی عامل نا امیدیست،
تنها، خستگی روح، عامل کناره گیریست، و تنها، بی همزبانی عامل همٌ و غم و درد است... پس دنبال کسی باش که شادی را در دلت جریان بیندازد، دردهایت را بفهمد و تو را درک کند... دنبال کسی نباش که همیشه امیدت را نا امید کند، همیشه تو را به سخره بگیرد و از همه بدتر غرورت را زیر پا له کند... حواست باشد، حواست باشد که بازی زمانه، گرفتار اندوهت نکند...
از من فاصله بگیر !
کوتاه و عاشقانه ...
احتیاج به مستی نیست ...! یک استکان چای هم دیوانه ام می کند، وقتی میزبان چشمان تو باشد ...!
نبودنت را دارم با ساعت شنی اندازه می گیرم ... یک صحرا گذشته است ...!!!
دور باش اما نزدیک! من از نزدیک بودن های دور می ترسم ...
کلید را زیر همان گلدان همیشگی گذاشتم ... خیالت اگر آمد پشت در نمی ماند ...!
گاهی خدا درها را می بندد و پیجره ها را قفل می زند ... زیباست اگر فکر کنیم بیرون طوفان است ...
آه ... از این فاصله ها که هیچ گاه مرحم زخم بی کسی نمی شوند! آه ... از این جاده ها که نقش جدایی می زنند، و بوی غربت می دهند ... این جا که باشی تنهایی ام را با تو تقسیم می کنم وتو سهم لبخند هرروزه ات را به من می بخشی، و باز هم بوی صمیمیت است که به مشام می رسد... وطن تو قلب من است ومن تصویر خود را جز در چشمان تو نخواهم یافت ... برگرد که آسمان این جا … برگرد که آسمان این جا آبی تر است ...
من پر از تردیدم ، پر از فکر و خیال من پر از تعبیرم ، پر از شعر و سوال من پر از حس سکوت پر از طرح بهار خالی از حس ثبوت خالی از صبر و قرار عاشق پروازم پیله هایم بسته مانعی نیست ، خودم پر و بالم خسته
باران که می بارد؛ تمام کوچه های شهر پر از فریاد من است که می گویم : من تنها نیستم ... تنها منتظرم ...!
|
درباره وبلاگ نویسندگانآرشیو موضوعیآرشیو ماهانهلینک های ویژهدیگر امکانات |
|
[ طراح قالب: آوازک | Theme By Avazak.ir | rss ] |
تبادل
لینک هوشمند
.jpg)
