ســــر زده بیــــــا …

کمــــــﮯ آشفتــــگی بــــد نـیست …

آن وقــــــت …

تکــــــاندن  شانــــــه هاﮮ ِ پُـر غُـبــــــار

و مُرتب کردن  موهــــــاﮮ ِ پریـشــــــانت ،

بهانـــــــﮧ اﮮ مـﮯشود براﮮ ِ زندگـــــــﮯ . . .

دیـــرگاهیست

بالهایمان را آویخته ایم به جالباسی

عادت کرده ایم به زمـین ...

زمـیـن جای گرم و نرمیست

چه خیال اگر چشمهایمان را خواب

چه خیال اگر دلهایمان را آب برده است...

وقتی آمد ؛

من از پرنده سخن گفتم ...

و یک فصل باران ،

که دلم برایشان تنگ شده بود

امروز من !

زیر باران ،

برای همه ی پرنده ها

گریه کردم ...!

خیالت راحــت . . .

شکســـــته ها نفرین هم بکــنند ،

گیرا نیســـت …!

نـــفرین ،

ته ِ دل می خـــواهد

دلِ شکســـته هـ ــم که دیگر

ســــر و ته ندارد . . .

تمام دنیا هم که جمع شوند و

دور تا دورم را بگیرند ...

باز هم تنهای تنهایم ،

باز هم جای خالی حضور زیبایت را حس خواهم کرد !

دلم سوگند خورده است ؛

که هیچ نگاهی جز نگاه همیشه آشنای تو

لمسش نکند و

به لرزه اش نیندازد ... هرگز ...

                     از تو دلگیر نیستم ؛

               از دلم دلگیرم ...

          که نبودنت را ،

                     صبورانه تحمل می کند ...!